این روزها بحث بر سر این که سرانه مطالعه ایرانی ها چند دقیقه است یا چند ساعت زیاد است. اصلاً چه اهمیت دارد سرانه کتابخوانی چقدر باشد. مهم این است که خود ما چقدر کتاب می خوانیم، چند جلد کتاب در هفته می خریم و در کدام میهمانی از کتاب های تازه حرف می زنیم؛ آیا تا به حال شده برای فرزندانمان کتابی جایزه بخریم اگر چنین باشد، خب قاعدتاً سرانه کتابخوانی در خانواده ما بالاتر می رود، در محله مان هم همین طور و بعد در پله های بالاتر جامعه هم به تعداد زیاد کتابخوان ها و سرانه بالای آن مفتخر می شود. اصلاً مگر در ایران قدیم نیاکان ما از کتابخوان ترین آدم های دنیا نبوده اند پس چرا ما که خود را فرزندان رودکی، فردوسی، خیام، سنایی، عطار، مولانا، سعدی، حافظ و ‎.‎.‎. می دانیم، کتاب در زندگی مان غایب شده است. حالا که همه ایرانی ها عاشق شعر و ادبیات اند و لابد نیمی از آنها دفتر شعری ناخوانده در دل دارند، کتاب در قفسه های زندگی شان نیست

بحث برگزاری نمایشگاه بین المللی کتاب تبریز است ، بهانه ای است برای سوق دادن ما و خانواده هایمان به سمت کتاب اما فقط نمایشگاه نیست، هفته بعد هم هست و هفته بعدتر. اصلاً همه سال هست. کتاب خواندن که هفته و ماه نمی خواهد، هر وقت و هر جا می توان کتابی را زیر بغل داشت و خواند. این طوری فرزندان ما هم عادت می کنند کتاب بخوانند و به جای آن که وقتشان را صرف بعضی برنامه های کم ارزش و بی ارزش تلویزیون و ماهواره و اینترنت کنند کتاب می خوانند و در علایق خود عمیق تر می شوند. این رویدادها باعث بازار گرمی اهدای کتاب به کتابخانه ها، عضویت رایگان ، تخفیف ویژه و ‎.‎.‎. داغ می شود، دانشگاه، مدرسه، مسجد و حتی زندان ها هم برنامه های ویژه ای را برای آشتی با کتاب پیش بینی کرده اند اما دغدغه رشد کتابخوانی و فرهنگ مطالعه با همه این برنامه ها و جشن ها رفع نخواهد شد، مگر آن که ما خود بخواهیم کتاب را وارد زندگی مان کنیم و آن را چون یاری مهربان بپذیریم. جایی خواندم که جبران خلیل جبران شاعر و نویسنده جهان عرب گفته است: «آموختن تنها سرمایه ای است که کسی نمی تواند آن را به یغما ببرد.» کتاب هم همین رسالت را بر عهده دارد، آموختن آنچه نیاموخته ایم.

نمایشگاه کتاب به شهر ما می آید، این دوست مهربان پشت در خانه آمده است، در را باز کنیم و به هوای تازه سلام کنیم.

پایان پیام/